Πάντα πίστευα ότι το να παρατηρείς το ζωικό βασίλειο μπορεί να σου διδάξει πολλά. Γιατί, στη φύση, εν γένει, βρίσκεται εγκλεισμένη όλη η σοφία της ζωής, απαλλαγμένη από ανθρώπινα φίλτρα που τη διαβρώνουν. Βρίσκεται εκεί καθαρή και αγνή και σε προκαλεί να την ενστερνιστείς, αρκεί να ξέρεις να παρατηρείς.
Θυμάμαι, κάποτε, είχα ακούσει μια ιστορία που μου είχε φανεί πολύ ενδιάφερουσα και συγκινητική συνάμα:
Τα λιοντάρια ζουν αρμονικά σε αγέλες. Σε κάθε αγέλη, υπάρχει ένας αρχηγός, το αρσενικό και αρκετά θηλυκά. Το αρσενικό είναι όμορφο και αγέρωχο! Έχει την απαραίτητη δύναμη και ρώμη για να καταφέρνει να προστετεύει την αγέλη και να τα βγάζει πέρα με τις θηλυκές. Κάποια στιγμή, θα εμφανιστεί ο «challenger». Δηλαδή, ο επόμενος επίδοξος ηγέτης της αγέλης. Τα δύο αρσενικά θα μονομαχήσουν, χωρίς όμως να υποστούν, κατά τη διάρκεια, καμία φυσική φθορά. Αν υπερτερήσει σε αντοχές ο παλιός θα καταφέρει να διατηρήσει τα ηνία της αγέλης του και ο challenger θα ψάξει να «απειλήσει» άλλον αρχηγό, αν όμως παραδοθεί και συνεπώς χάσει, αποχωρεί περήφανα. Σαν ηττημένος, λοιπόν, καταλήγει σε ένα μέρος μόνος και μετά από λίγες μέρες πεθαίνει… Όχι, από, κάποιο φυσικό αίτιο, αφού δεν έχει υποστεί κανένα τραύμα. Πεθαίνει, επειδή, δεν έχει πια κανένα στόχο, τίποτα για το οποίο αξίζει να παλέψει.
Αν αναγάγουμε τα παραπάνω σε ανθρώπινο επίπεδο και στο είδος μας συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Όταν δεν έχουμε πια στόχους, είμαστε μια αποπροσανατολισμένη πυξίδα και ουσιαστικά έχουμε απομαγνητισθεί από το κέντρο της ύπαρξής μας. Είμαστε κιόλας νεκροί κι ας πεθαίνουμε βιολογικά από άλλα αίτια. Τι νόημα έχει μια ύπαρξη χωρίς σκοπό; Είναι απλά μια σάρκα που περιφέρεται κενή από τη μια εποχή στην άλλη. Έτσι, περιμένει και νομοτελειακά την παύση, ενώ στην ουσία αυτή έχει προηγηθεί αρκετά πριν.
Γι’ αυτό στη ζωή να βάζεις πλώρη προς πολλές Ιθάκες. Ή μια Ιθάκη, αν είναι τόσο σημαντική που χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να την φθάσεις. Πάντα-πάντα την Ιθάκη να έχεις στο νου σου! Αν χάσεις τον προορισμό σου, χάθηκες κι εσύ…
cocooning cat 