«ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΙΣΩ», ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Σάββατο πρωί, Μάιος, με έναν ήλιο να σε χτυπά κατά πρόσωπο και να σε καίει. Περιμένω τη Ζ. συμφοιτήτριά μου κάπου στην Πειραιώς. Έχουμε δώσει ραντεβού για να συμμετάσχουμε σε ένα streetwork στα πλαίσια της σχολής. Είμαστε κάπως απρόθυμες. Δεν ξέρουμε ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Κατευθυνόμαστε προς το πολυιατρείο των «Γιατρών του Κόσμου», όπου μαθαίνουμε όλες τις πληροφορίες. Με ένα βανάκι θα σταθμεύσουμε σε ένα δρομάκι στο κέντρο της Αθήνας. Το project ονομάζεται «Δρόμοι της Αθήνας» (μάθε περισσότερα για το πρόγραμμα ΕΔΩ). Μαζί μας θα υπάρχουν γιατρός, ψυχολόγος, κοινωνική λειτουργός και λοιποί εθελοντές. Στόχος; Να μοιράσουμε καθαρές σύριγγες σε τοξικομανείς, να τους παρέχουμε βασική υποστήριξη σε προβλήματα που αφορούν την υγεία τους και να τους προσανατολίσουμε σχετικά με το πού πρέπει να απευθυνθούν, σε περίπτωση κάποιου πιο σοβαρού ζητήματος. Είμαστε κάπως περίεργες και ανυπόμονες για το τι ακριβώς θα αντικρύσουμε. Σίγουρα όχι απρόθυμες πια!

PATERSON: Η ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ JIM JARMUSCH

Το «Paterson» είναι η νέα ταινία του Jim Jarmusch, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κι ένα ποίημα, ένα ποίημα αφιερωμένο στην ομορφιά της απλότητας.

Στην ταινία παρακολουθούμε μια εβδομάδα από τη ζωή του Paterson (Adam Driver), ενός νεαρού οδηγού λεωφορείου που ζει μαζί με την αγαπημένη του Laura (Golshifteh Farahan), στο Paterson (ναι, πόλη και πρωταγωνιστής μοιράζονται το ίδιο όνομα) του New Jersey. Ο Paterson κάνει κάθε μέρα ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ξυπνά πάντα στις 6:15, πάει στη δουλειά, οδηγεί το λεωφορείο ακούγοντας τις συζητήσεις των επιβατών, επιστρέφει σπίτι, τρώει μαζί με τη γυναίκα του, βγάζει το σκύλο βόλτα, κάνει ένα διάλειμμα πίνοντας μια μπύρα σε ένα γειτονικό μπαρ συζητώντας με τον μπάρμαν και τους μόνιμους θαμώνες, πέφτει για ύπνο και φτου από την αρχή. Ακούγεται βαρετό; Κι όμως δεν είναι!

I WANT A PRESIDENT…

Θέλω μια λεσβία για πρόεδρο. Θέλω κάποιον οροθετικό για πρόεδρο κι έναν ομοφυλόφιλο για αντιπρόεδρο και θέλω κάποιον χωρίς ασφάλεια υγείας, κάποιον που μεγάλωσε σε έναν τόπο τόσο βαθιά ποτισμένο από τοξικά απόβλητα που δεν είχε επιλογή για το αν θα αναπτύξει λευχαιμία.

Θέλω μια πρόεδρο που θα έχει κάνει έκτρωση στα 16 και θέλω έναν υποψήφιο για πρόεδρο που δεν θα είναι απλά ο λιγότερο κακός ανάμεσα σε δυο χείριστους, θέλω για πρόεδρο κάποιον που θα έχει χάσει τον αγαπημένο του από AIDS και βλέπεις αυτή την απώλεια στα μάτια του κάθε φορά που γέρνει να ξεκουραστεί, που κράτησε τον αγαπημένο του στα χέρια του ξέροντας ότι πεθαίνει.

Θέλω έναν πρόεδρο χωρίς κλιματιστικό, έναν πρόεδρο που έχει σταθεί στην ουρά ενός νοσοκομείου, του ΙΚΑ, στην ουρά για να πάρει ένα επίδομα πρόνοιας, που έχει υπάρξει άνεργος κι απολυμένος κι έχει δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση, που έχει φάει ξύλο επειδή είναι ομοφυλόφιλος και τον έχουν απελάσει.

ΤΙ ΤΑΙΝΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΠΟΨΕ;

Από το φθινόπωρο έως τώρα δεν έχω προλάβει να δω όσες ταινίες ήθελα στο σινεμά. Τρεις είδα όλες κι όλες. Ωστόσο, φαίνεται ότι το γυναικείο μου ένστικο δεν με απογοήτευσε για άλλη μια φορά, καθώς και οι τρεις έλαβαν πολύ καλές κριτικές, με τις δύο πρώτες, μάλιστα, να έχουν σαρώσει στις «Χρυσές Σφαίρες», που έλαβαν χώρα προ δύο ημερών. Οπότε, επειδή ξέρω ότι θα με ακούσεις και θα με εμπιστευθείς σου τις παρουσιάζω συνοπτικά και σου προτείνω να τις δεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Δεν θα το μετανιώσεις, στο εγγυώμαι!

ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

[ Ή αλλιώς η ανάρτηση που καθυστέρησε 4 μήνες… ]

Μετά από πολύ καιρό γράφω ξανά post εδώ. Κάθομαι μπροστά από την οθόνη, πληκτρολογώ προτάσεις και τις σβήνω, ξαναπληκτρολογώ, πάλι κάτι δεν μου κάθεται καλά… Η αλήθεια είναι πως σαν να ξέμαθα κάπως πώς είναι να αποτυπώνεις τις σκέψεις σου με σκοπό να τις εκθέσεις. Παλιότερα, συνήθιζα να κάνω ένα πλάνο στο μυαλό μου, για το τι θα γράψω. Αλλά, δεν θα το κάνω τώρα! Ό,τι διαβάσετε από εδώ και πέρα θα είναι οι σκέψεις μου αυτή η στιγμή.

50 RANDOM FACTS ABOUT ME!

1) Δεν έχω τρυπήσει ποτέ τα αυτιά μου και δεν νομίζω να το κάνω στο μέλλον.
2) Δεν πίνω καφέ. Επίσης, σπάνια θα πιω αλκοόλ, περίπου 4-5 φορές το χρόνο.
3) Έχω υψοφοβία/ακροφοβία. Αν κάποιος πλησιάσει πολύ τα κάγκελα στο μπαλκόνι μου για να κοιτάξει, για παράδειγμα, κάτω, με πιάνει απίστευτος ίλιγγος και δεν μπορώ να κοιτάω. Εγώ εννοείται δεν πλησιάζω καν.
4) Μέχρι τα 20 δεν ήξερα καν τι είναι το foundation. Make up το έλεγα.
5) Η φυσική στάση του σώματος είναι με τους ώμους στην κλίση μια ελαφράς καμπουρίτσας, για αυτό και κάθε φορά που είμαι μπροστά σε κόσμο σκέφτομαι από μέσα μου: πλάτη στητή, ίσιωσε το σώμα σου.
6) Όταν έρθω σε δύσκολη θέση ή ντραπώ για κάτι γίνομαι σαν το παντζάρι. Στα 22 μου, ακόμα δεν μπορώ να το ελέγξω. Πολύ άβολο, πιστέψτε με. Δεν μπορείς να κρύψεις πότε νιώθεις αμήχανα.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ

Ένα ζευγάρι μάτια ζει για να παρατηρεί εκατοντάδες άλλα ζευγάρια… Μάτια με χρώματα βγαλμένα από την παλέτα του πιο δημιουργικού ζωγράφου. Μάτια θαλασσί, μάτια σαν μέλι, σαν σμαράγδια, σαν γλυκά κάστανα, σαν τον κατάμαυρο ουρανό, τη λυκαυγή, λίγο πριν χαράξει. Μάτια παιδικά, μάτια που τα πνίγουν μικρές ρυτίδες όπως τα κλαδιά διαπλέκονται και κρύβουν καμιά φορά τον ήλιο. Μάτια υγρά, μάτια γελαστά, μάτια που φλυαρούν ή που σιωπούν, μάτια σαν σπίθες, μάτια που κουράστηκαν να ανοιγοκλείνουν. Μάτια τυφλά που όμως ξέρεις ότι βλέπουν με το νου. Και οι ματιές! Αυτές κι αν είναι μια ολόκληρη κουβέντα από μόνες τους!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΑΡΡΥ ΚΕΜΠΕΡΤ

«Μια μέρα, ο Χάρρυ μού είπε: “Δώσε νόημα στη ζωή σου. Δύο πράγματα δίνουν νόημα στη ζωή: τα βιβλία και ο έρωτας”.»

Το «Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα από αυτά που τα τελειώνει κανείς σε χρόνο dt, ωστόσο πέρα από μια αστυνομική ιστορία είναι κι ένα βιβλίο που στηρίζεται σε δύο άλλους πυλώνες, στην αγάπη και στο ερώτημα: πώς γράφεται ένα καλό βιβλίο και ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν έναν πετυχημένο συγγραφέα;

ΠΟΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΘΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ ΜΟΥ;

Η προετοιμασία για τις καλοκαιρινές διακοπές συνοδευόταν πάντα στο σπίτι μας από ένα μικρό πανζουρλισμό. Γιατί, μπορεί στην οικογένεια να είμαστε μόνο τέσσερα άτομα, αλλά ετοιμάζαμε βαλίτσα για δεκατέσσερα λες και για 3 εβδομάδες θέρους στο χωριό έπρεπε να πάρουμε μαζί και όλο μας το βιός. Είχαμε ζήσει επικές στιγμές, όπως αυτό το κλασικό που βλέπουμε στις ταινίες, όπου κάποιος κάθεται πάνω στη βαλίτσα για να κλείσει, ναι, για τόσο σουρεάλ στιγμές μιλάμε! Το καλύτερό μου, σε όλο αυτό το χαμό -που μεταξύ μας βαριόμουν απίστευτα και με μελαγχολούσε γιατί ήταν σαν να ξεσπιτωνόμουν- ήταν όταν η μανούλα μού μου έλεγε: «Παναγιώτα, διάλεξε τι βιβλία θα πάρεις μαζί σου.»

PERSEPOLIS : ΤΟ GRAPHIC NOVEL ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

Πριν πιάσω το «Persepolis» στα χέρια μου αγνοούσα πολύ βασικά πράγματα για μια όμορφη και πλούσια χώρα, με βαριά πολιτισμική κληρονομιά και μακρά ιστορία, το Ιράν. Αφήνοντάς το πια, με τόσα συναισθήματα να με έχουν πλημμυρίσει ολοκληρώνοντάς το, από συγκίνηση και γέλιο μέχρι οργή και θλίψη κρατώ τα λόγια της συγγραφέως Marjane Satrapi όπως αναφέρει στην εισαγωγή αυτού του graphic novel:

« Πιστεύω πως ένα ολόκληρο έθνος δε θα πρέπει να κρίνεται μόνο από τις ακρότητες κάποιων εξτρεμιστών. Επίσης δε θέλω όλοι αυτοί οι Ιρανοί που έχασαν τη ζωή τους στη φυλακή υπερασπιζόμενοι την ελευθερία, που πέθαναν στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, που υπέφεραν κάτω από καταπιεστικά καθεστώτα ή που αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους και την οικογένεια τους και να μεταναστεύσουν να ξεχαστούν. Κάποιος μπορεί να συγχωρέσει, αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνά! »