Πολλές φορές έχω διερωτηθεί πώς γίνεται ένας νέος άνθρωπος να συμβιβάζεται με το τίποτα. Γιατί, η σημερινή νεολαία είναι περιορισμένη σε έναν μικρόκοσμο που ένας υπολογιστής είναι αρκετός, για να καλύψει τις ζωτικές της ανάγκες. Περιχαρακώμενοι σε μια αυταπάτη,βουλιάζουμε καθημερινά όλο και περισσότερο στην πνευματική αδράνεια… Και ναι,ξέρω,θα μου αντιτείνεις: Μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι! Όμως σκέψου,ποια είναι η τελευταία φορά που επέλεξες ένα βιβλίο από ένα αδικαιολόγητο χάζεμα στο facebook, μια απλή βόλτα σε ένα παρκάκι από ένα «λιώσιμο» στο LOL;
Ως φοιτήτρια , από τον κοινωνικό μου περίγυρο , έχω δει πολλές στάσεις που με προβληματίζουν. Και όχι,δεν ανακάλυψα τον τροχό,αλλά αφού υπάρχουν και άλλοι που τα έχουν σκεφτεί ,γιατί παρουσιάζουμε σαν νεολαία αυτή την εικόνα;
Μια σημαντική μερίδα μας, έχει σαν κύριο επιχείρημα: Εμένα η δουλειά μου σαν φοιτητής,είναι μόνο να διαβάζω. Όχι,αγαπητέ μου! Το έχεις παρερμηνεύσει το πράγμα. Σαφώς και πρέπει να διαβάζεις, γιάτι ο τόπος έχει ανάγκη από άρτιους επιστήμονες. Όμως,δεν είσαι παιδί του σωλήνα. Δε γίνεται να λες οτι δε σε αφορά άμεσα ο,τι γίνεται γύρω σου. Δε θα είσαι για πάντα φοιτητής,δε θα σε ζει για πάντα η μαμά και ο μπαμπάς. Και όταν θα βγεις στην αγορά εργασίας τι θα κάνεις; Τότε θα παλέψεις για τα δικαιώματά σου ή και εκεί θα σκύψεις το κεφάλι και θα συμβιβαστείς; Γκρινιάζεις οτι στις γενικές συνελεύσεις του φοιτητικού σου συλλόγου,χάνεις απλά το χρόνο σου, αφού και αυτή έχει γίνει βορά των κομματόσκυλων. Και ναι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όμως, όσο εσύ κι εγώ δεν πάμε,αφήνουμε το χώρο σε όλα αυτά τα άτομα να καταστρατηγούν την έννοια του δημοκρατικού διαλόγου. Αν όσοι παραπονούμαστε για τα «κακώς κείμενα» του ελληνικού πανεπιστημίου δίναμε κάθε φορά το «παρών» , η κατάσταση θα είχε αλλάξει. Η αδιαφορία σου,τους τρέφει.
Δεν κάνω κύρηγμα και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου,από τα ανωτέρω,αλλά δεν μπορώ να δεχθώ οτι η δημιουργικότητα μας εξαντλείται σε φωτογραφίες στο instagram από πάρτυ που ξεσαλώσαμε,μάρκες που αγοράσαμε,γλυκάκια που φάγαμε και ήταν υπέροχα, -που δεν αντιλέγω,μπορεί να ήταν πεντανόστιμα- ανόητα χιλιοειπώμενα τσιτάτα και γενικότερα μια απέραντη βιτρίνα με μπόλικη σαντιγί…
Κυρίως τη ζωή που λέει και η εικόνα!!! Και η ζωή είναι αγώνας,απέναντι στον εαυτό μας,πρωτίστως! Γιατί,ο χρόνος είναι αμείλικτος και καλό είναι να μην σωθούν τα παξιμάδια του ήλιου πριν το καταλάβουμε,όπως έκαναν απερίσκεπτα οι σύντροφοι του Οδυσσέα. Γιατί,στην τελική σημασία έχει,τι αφήνεις πίσω σου.
Ας μη γίνουμε άλλη μια χαμένη γενιά!
cocooning cat 
Πολύ ωραίο άρθρο. Δυστυχώς το μυαλό μας εγγενώς είναι χαζό (φτιαγμενο να κολλαει με βλακειουλες) και αν δεν βρούμε μεγάλο ενδιαφέρον σε «υποχρεώσεις μας» θα χαζεύουμε στις εκάστοτε ανουσιώτητες των εκάστοτε καιρών
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο