ΓΛΥΚΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ…

Είναι κάποιες φορές που μια μυρωδιά, μια μελωδία ή έστω μια λέξη, με κάνουν να θυμάμαι τον μικρό μου εαυτό, εμένα σαν παιδάκι, δηλαδή. Δεν μου συμβαίνει και πολύ συχνά αυτό -δυστυχώς- αλλά όταν αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, το μυαλό μου γεμίζει με πολύχρωμες και «μοσχοβολιστές » εικόνες. Εντάξει, το παραδέχομαι, δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που εγκατέλειψα ηλικιακά την παιδική φάση, αλλά μου λείπει απίστευτα πολύ. Όλη αυτή η γλυκιά αφέλεια και άγνοια για τα » βάσανα» που ακολουθούν, όλο αυτό το χρώμα και η φαντασία, ακόμα και η φροντίδα που σου δείχνουν όλοι. Είναι και κάποια πράγματα άμεσα συνδεδεμένα με την παιδική μου ηλικία. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όταν θα τα βλέπω ή όταν κάτι με κεντρίσει για να τα θυμηθώ, ένα χαμόγελο θα σχηματίζεται στα χείλη μου και θα με τυλίγει μια τεράστια λαχτάρα να ταξιδέψω στη » Χώρα του Ποτέ» για να ακούσω τον Πίτερ Παν να μου λέει : «Μην μεγαλώσεις, είναι παγίδα!».

Κάθε Κυριακή, πριν γεννηθεί η μικρή μου αδελφή, ήταν σχεδόν έθιμο, να πηγαίνουμε με τους γονείς βόλτα στην παραλιακή. Μετά τις κούνιες, το περπάτημα, το χάζεμα στους ανθρώπους που έπαιζαν σκάκι με πιόνια στο τότε ύψος μου (πρέπει να υπάρχει ακόμα), η βόλτα επισφραγιζόταν με ένα μπαλόνι κι ένα χάρτινο ανεμόμυλο. Και σχεδόν κάθε φορά,το μπαλόνι το έσκαγε από το μικρό μου χέρι και πήγαινε να βρει τον ήλιο, όπως έλεγε η μαμά. Όμως, εκείνους τους χάρτινους ανεμόμυλους δεν τους έχασα ούτε μια φορά. Τους φυσούσα και παρακολουθούσα να κινούνται μέχρι να σταματήσουν και δως του πάλι, για όλη την υπόλοιπη Κυριακή.

Οι κανόνες του παραπάνω παιχνιδιού πολύ απλοί: ξεκινάς από την αφετηρία με τέσσερα πιόνια. Πρέπει να κάνεις το γύρω του ταμπλό ρίχνοντας το ζάρι με στόχο να βάλεις και τα τέσσερα στη «φωλιά» τους. Πρόσεχε όμως! Αν κάποιο πιόνι αντιπάλου συμπέσει σε σημείο που βρίσκεσαι εσύ, σε «τρώει» και πρέπει να κάνεις το γύρο από την αρχή. Ο «Γκρινιάρης» ήταν το πρώτο επιτραπέζιο που έπαιξε ποτέ ο μπαμπάς μου. Θέλοντας να μη χαλάσει την παράδοση ήταν το πρώτο επιτραπέζιο που έμαθα να παίζω κι εγώ. Πόσες και ποσές ζαριές έχουν παιχθεί, πόση γκρίνια σε κάθε ήττα, πόσες αναμνήσεις….

Φυσικά, οι παιδικές αναμνήσεις δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν γλυκιά γεύση. Πράγματι, το γλυκό της φωτογραφίας, οι αγαπημένες χιονούλες, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα παιδικά χρόνια. Κάθε φορά που η θεία μου -της έχω ιδιαίτερη αδύναμια- μας επισκεπτόταν, φρόντιζε να φέρει ένα κουτί με αυτό το γευστοκότατο γλύκισμα. Κάτι το σχήμα που παρέπεμπε σε χιονόμπαλα, κάτι το ίδιο το όνομα, κάτι η μικρή παρανομία πως τρως κάτι σαν παγωτό μες το χειμώνα, δε θέλει και πολύ για να τις αγαπήσει ένα παιδί. Ώσπου, μεγάλωσα και η θεία σταμάτησε να έρχεται με τις χιονούλες της μες το χαρακτηριστικό ροζ κουτί. Ξαναδοκίμασα να φάω μέτα από χρόνια, πριν λίγο καιρό. Δεν είχαν την ίδια γεύση με τότε… Σίγουρα! Τότε, ήταν πιο γλυκές και νόστιμες.

Κασέτες VHS: ένα τεχνολογικό επίτευγμα που σημάδεψε όλα τα παιδιά. Τουλάχιστον τα παιδιά των 90’s. Ταινίες της Disney ή βιντεοκασέτες που δώριζαν διάφορα παιδικά περιοδικά προστίθενταν συνεχώς στην πρώτη συλλογή που αποφάσισα να αρχίσω. Με τις ταινίες αυτές, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, αποκτήσαμε τους πρώτους μας ήρωες και τα πρώτα μαθήματα ζωής. Σαν τώρα θυμάμαι να γυρνώ από το σχολείο και να ρωτώ: Μαμά, ποια ταινία λες να βάλω να δω σήμερα; Και είχα δει κάπου 20 φορές την καθεμία. Γιατί τι θα ήταν τα παιδικά χρόνια χωρίς τη «Φαντασία» του Disney ή το Lion’s King ;

Από τα πρώτα βιβλία στην παιδική μου βιβλιοθήκη ήταν αυτά του Roald Dahl. Δεν χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο. Από τη «Ματίλντα» ως το «Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα» και από το «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας» μέχρι το «Ο απίθανος κύριος Φοξ», η παιδική λογοτεχνία απογειώθηκε με αυτά τα αδαμάντινα έργα! Ευχαριστώ τον Dahl, γιατί με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία και παρακαλώ, προτρέψετε τα παιδιά σας να διαβάσουν Dahl! Ο κόσμος θα γινόταν πιο ανεκτικός, πιο ευγενικός, πιο όμορφος, αν όλα τα παιδιά διάβαζαν τα βιβλία του!

Αυτά είναι κάποια από τα ανεξίτηλα σημάδια της παιδικής μου ηλικίας. Τώρα που το σκέφτομαι, «ευθύνονται» ως ένα βαθμό για αυτό που είμαι σήμερα. Πράγματα φαινομενικά μικρά και απλά, στιγματίζουν και διαμορφώνουν προσωπικότητες! Εντυπωσιακό… Τουλάχιστον, εντυπωσιακό!