Έρχονται κάποιες μέρες που με πιάνει μια βαθιά μελαγχολία… Χωρίς ιδιαίτερη αφορμή ή αιτία! Είναι σαν απλά να μεταπίπτω σε αυτή την κατάσταση χωρίς να απαιτείται να έχει προηγηθεί κάτι συγκλονιστικό! Κι ενώ ξέρω ότι αυτή η συννεφιά αργά ή γρήγορα θα περάσει, εγώ επιμένω να ζω την «καταθλιψάρα» μου, σε όλο της το μελοδραματικό μεγαλείο!
Εκείνες τις συννεφιασμένες μέρες δεν έχω όρεξη και μυαλό για τίποτα! Όλα μου φταίνε, αρχίζω να σκέφτομαι ότι η ζωή μου δεν με ικανοποίει, μήπως έχω κάνει παντελώς λάθος επιλογές, πως η σχολή μου δεν μου αρέσει κι ένα σωρό άλλα αρνητικά. Είναι μια κατάσταση του στιλ «τρώγομαι με τα ρούχα μου», αλλά δεν μπορώ να την φρενάρω όσο διαρκεί! Απλά, περιμένω να κάνει τον κύκλο της. Κι όσος χρόνος απαιτείται για να γίνει αυτό, δηλαδή ίσα-ίσα να βάλεις τις μαύρες πλερέζες, να χωνέψει το μυαλό σου ότι είσαι μια χαρά με τη ζωή σου και να τις βγάλεις, δεν μπορώ να λειτουργήσω. Θέλω απλά να κάθομαι στο κρεβάτι και να κοιτώ το ταβάνι, να μην με ενοχλεί κανείς, αν είχα τη δυνατότητα να μη βγαίνω από το σπίτι. Κι όταν συναναστρέφομαι με ανθρώπους εκείνες τις μέρες, απλά παρίσταμαι σωματικά, γιατί το μυαλό μου είναι κατακλυσμένο από άλλες ανόητες, επί το πλείστον, σκέψεις!
Κι όταν τελικά περάσει, σκέφτομαι, πως ίσως αυτή η κατάσταση δεν είναι τόσο αρνητική! Γιατί, είναι σαν να κάνεις ένα reset στις σκέψεις σου. Μέσα στο συνονθύλευμα αυτών των σκέψεων που με πλημμυρίζουν εκείνες τις μέρες ίσως βρίσκονται και κάποια ψήγματα αλήθειας. Κάποιες αλήθειες που ανασύρονται από το υποσυνείδητο και τις έχω απωθήσει αρκετά καλά. Κι όλο αυτό, πιθανόν τελικά να αποβεί θετικό, γιατί με βοηθά να αλλάξω πλεύση. Ενδεχόμενως να πάρω κάποιες πρωτοβουλίες στη ζωή μου, να κυνηγήσω κάτι που θα με γεμίζει ή να απορρίψω πράγματα που δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα πια πέρα από μια απέραντη θλίψη. Γιατί, στη ζωή τελικά ίσως δεν ισχύει το «Ματαιότης ματαιότητων τα πάντα, ματαίοτης»! Και με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι δεν βρίσκεις τον δημιουργικό εαυτό σου αν πρώτα δεν τον ακυρώσεις!!!
cocooning cat 
Διαβάζοντάς σε μου ήρθε η φράση πως ‘η ζωή κερδίζεται με όχι’. Δεν θα ήταν ωραίο να μας έλεγαν και να λέγαμε σε όλα ναι; Να μην χαλούσε κανένας χατήρι κανενός, να ήμασταν με αυτή την «συνδιαλλαγή» όλοι ευτυχισμένοι; Το ίδιο ισχύει και για τον εαυτό μας. Καμιά φορά του λέμε ναι που δεν θέλουμε, όχι που μας αναγκάζει στο να μην τα τολμήσουμε κι όμως όλα έχουν το νόημά τους. Γιατί με ένα λάθος ναι πώς θα τον μάθουμε να λέει και όχι;
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, πολύ ωραίες σκέψεις.
Σε χαιρετώ.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κι εγω με τη σειρά μου, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τις δικές σου σκέψεις!
Καλό υπόλοιπο Σαββατοκύριακου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Επίσης, να είσαι καλά..!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω Παναγιώτα μου, πως πολύ καλά «το» είδες-παρατήρησες! 🙂
Οι φάσεις μελαγχολίας είναι απαραίτητες στη ζωή μας, φυσικά δεν μπορούμε να τις προκαλέσουμε, αλλά μπορούμε να βρούμε, τι είναι αυτό που μας «χαλά» κάθε φορά ή μας ρίχνει, μια και πάντοτε υπάρχει μια βαθιά αιτία! Πολλές φορές στις γυναίκες, η αιτία είναι ορμονική ή έχει να κάνει με κάποια σωματική ή ψυχολογική μας «υπέρβαση»… επίσης είναι πολύ σημαντικό όταν είμαστε σ’ αυτή την γκρίζα φάση, να μείνουμε μαζί της, να την παρακολουθήσουμε, να μην την κουκουλώσουμε και αυτό όσο κρατήσει, μια και κατά βάθος ξέρουμε «πως πίσω από τα σύννεφα, ο ήλιος πάντα λάμπει»! 😉
Αυτό που προσωπικά με χαροποίησε στην περίπτωση σου είναι πως είδες πώς όλο αυτό ήταν σκέψεις… ο φόβος είναι σκέψη, η ανασφάλεια είναι σκέψη… τραγικό αλλά η σκέψη είναι αυτή που μας πηγαινοφέρνει, ενώ κανονικά εμείς θα πρέπει να την πηγαινοφέρνουμε! 😛
Θα συμπληρώσω κάτι που «τυχαίνει» να βρίσκεται και στην προχθεσινή μου ανάρτηση:
«Δεν υπάρχει ζωή, χωρίς τον θάνατο»…δλδ αν δεν πεθάνει το παλιό, το καινούργιο δεν πρόκειται να γεννηθεί! 😉
ΑΦιλάκια πολλά πολλά και πάντα καρδιάς! ❤
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Στεφανία έχεις δίκιο! Ακόμα και οι περίεργες στίγμες μας, έχουν να μας διδάξουν κάτι! Ως ανθρώπινα όντα, είναι αναπόφευκτο να κάνουμε σκέψεις που πηγάζουν από φόβο κι ανασφάλειες, εν γένει ανησυχίες. Το θέμα είναι τι επιλέγεις να κρατήσεις από όλο αυτό.
Όσο για την τελευταία σου πρόταση, είναι πια συμπαντική αλήθεια! Χωρίς σταύρωση δεν υπάρχει ανάσταση! 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολλές φορές έχω πιάσει τον ευατό μου να σκέφτεται αρνητικά και μετά από κάποια λεπτά νιώθω σαν να άλλαξε το τοπίο και ξαφνικά έγινε γλυκά αισιόδοξο. Το μυαλό έχει κύκλους και μάλλον για το ίδιο μιλάμε απλά κάποιες φορές ο κύκλος είναι μεγάλος κάποιες άλλες η ακτίνα του είναι μια στιγμή. Υπάρχει όμως πιο όμορφο συναίσθημα από την αίσθηση ότι η ζωή στο τέλος ίσως να ναι ακαταμάχητα ωραία?
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Σωστός ο Σοφιστής! 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ρε συ περνάω κι εγώ κάτι τέτοιες μέρες και νόμιζα ότι ήμουν μόνη μου…! Σκέφτομαι ότι είναι απλά «the blue days» και βλέπω πολλές κωμωδίες να μου φτιάξουν το κέφι ή διαβάζω παλιά (χαζούλια) βιβλία που αγαπώ πολύ για να ξεχαστώ. Ελπίζω να σου περάσει σύντομα και να κάνεις δυναμικό και δημιουργικό comeback 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Όλοι λίγο-πολύ περνούν τέτοιες φάσεις, σε άλλους κρατά λίγο και σε άλλους πιο πολύ! Απλά, αυτή τη φορά με «γονάτισε» περισσότερο ψυχολογικά… Τι να κάνουμε; Συμβαίνουν κι αυτά! 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όλοι περνάμε τέτοιες φάσεις νομίζω…θα τις παρομοίαζα με τη θλίψη/πανικό που σε πιάνει μπροστά σε ένα εξαιρετικά αταχτοποίητο γραφείο/δωμάτιο όπου όλα ειναι στη φορά, πεσμένα κάτω, τσαλακωμένα δεξιά κ αριστερά η βρώμικα και ξέρεις πως κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσεις την αρχειοθέτηση, αλλά έτσι καθώς ειναι όλα μπερδεμένα δεν ξέρεις απο ποιο συρτάρι (του μυαλού) σου να αρχίσεις. Όποτε παίρνεις μια βαθιά ανάσα στην αρχή και κλείνεις για λίγο την πόρτα να μην τα βλέπεις, καθώς ξέρεις ότι αργότερα δειλά δειλά θα κανείς την αρχή με όρεξη κ ψάχνοντας θα δεις τι έχει προτεραιότητα, τι θέλει πέταμα και τι αξίζει να κρατήσεις ή κ να δημιουργήσεις από την αρχή…
Αφού κανείς brainstorming πάντως και είσαι σε επαφή με τα συναισθήματα σου και τις ανάγκες τους, δε σε φοβάμαι…Άσε που σε αυτήν την ηλικία το «ξέκουνημα» μας αυτό απο το υποσυνείδητο ειναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και επιβάλλεται…θυμάμαι στην ηλικία σου να αστειεύομαι με τους φίλους μου πως ….’δεν αντέχουμε τούτη τη δεύτερη εφηβεία» (με την έννοια των αλλαγών στο τροπο σκέψης μας κ αντίληψης του κόσμου γύρω μας που γεννούσε επίσης αμφιβολίες, γκρίζες μέρες και καταθλίψεις) καθώς αυτή η φάση ηταν κοινό χαρακτηριστικό μας όλων εμάς των συνομήλικων φίλων στη μέση κάπου των σπουδών μας, συνεπώς…τυχαίο; Δε νομίζω…φάση «μετεφηβείας» που τελικά εξελίσσεται σε κάτι απόλυτα δημιουργικό και ειναι πνευματικά υγιές! 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Κατερίνα, πραγματικά χτύπησες τον πυρήνα του όλου θέματος! Πάντως όσο διαρκεί είναι πολύ δυσάρεστο… Εγώ για παράδειγμα, σκέφτομαι πως τίποτα δεν με ικανοποιεί, πως θέλω να αλλάξω τα πάντα και ριζικά. Μέχρι και σκέψεις του στιλ να τα παρατήσω όλα και να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο…😛 Μιλάμε για κουλαμάρες! Και με πιάνουν οι μελαγχολίες μου και ζω τη φάση που περιγράφει ο Καβάφης:
«Δεν έχω σήμερα κεφάλη για δουλειά «!
Ευτυχώς, τώρα, έχω ξαναρχίσει να βρίσκω τις ισορροπίες μου. Μέχρι την επόμενη καταιγίδα. 😳
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Παναγιωτάκι, relaxxxx! Μην πάρεις βιαστικές αποφάσεις για τίποτα, ωστόσο μην αγνοείς κ τις φωνούλες μέσα σου αν τα ντεσιμπέλ τους ειναι πραγματικά δυνατά…αν ειναι, θα επιμείνουν να σε ζαλίζουν για πράγματα κ καταστάσεις. Και ίσως τότε, τη δεύτερη ή Τρίτη φορά του κουδουνίσματος να μην πρέπει να τα αγνοήσεις. Προς το παρόν προσπάθησε να κανείς πράγματα που σε χαλαρώνουν κ σε γεμίζουν θετική ενέργεια άσχετα με τις «φωνούλες» αυτές, sleep over it που λένε και ξένοι, κ στη συνέχεια βλέπεις…
μας λένε πάντως για την εφηβεία, αλλα ποτέ για την «μετεφηβεία» χιχι, και μας προειδοποιούν για την κρίση των…40, αλλα κανεις δεν μιλάει για αυτή των 30! Συμπέρασμα, η ζωή σε κάθε της ‘επόμενο» βήμα ειναι γεμάτη προ(σ)κλήσεις, και φυσικό ειναι κάθε τρεις κ λίγο το μέσα μας καθώς μεγαλώνουμε να αναστατώνεται και να υποφέρει μπροστά σε μια αρχειοθέτηση επιθυμιών και αξιών! Ψυχραιμία, θετική σκέψη κ πράγματα που μας ευχαριστούν ειναι το κλειδί…
φιλιά θετικής ενέργειας στέλνω! 😘😘(επιτεεελους χρησιμοποιώ σωστά το iPad-λέμε τώρα..) 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Παναγιώτα, θα συμφωνήσω με όλους τους φίλους παραπάνω! 🙂
Όλοι περνάμε από τέτοιες φάσεις, παρόλο που φαίνεται πως το ξεχνάμε 😉 Μερικές φορές βουτάμε τόσο βαθιά στο συναίσθημα και στις σκέψεις μας που γίνεται παράξενο όλο αυτό και δείχνει ατέλειωτο…! Θυμήθηκα κι εγώ όμως, το τελευταίο ποστ της μαγισσούλας μας, που μιλάει για κάτι σχετικό. Κι ο πόνος, και κάθε αρνητική σκέψη έχει τον ρόλο της 😉 Υπάρχουν κι αυτοί που συμβουλεύουν, πως πρέπει να εκτιμούμε περισσότερο τέτοια επίπονα συναισθήματα και να τα βιώνουμε σε όλο τους το εύρος, μέχρι εκεί που φθάνουν την στιγμή που τα βιώνουμε, επειδή έτσι όχι μόνο καταλαβαίνουμε την αξία των αντιστρόφων τους θετικών, αλλά γιατί συγχρόνως μαθαίνουμε πράγματα για άλλες πλευρές του εαυτού μας!
Αλλά φυσικά, εκτός των άλλων, όσο κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε εκείνη την ώρα, όπως και η ίδια παρατήρησες, είναι μία καθαρά ανανεωτική διαδικασία! 🙂 Ίσως είναι και θέμα χημείας, όπως θα υποστήριζαν κάποιοι επιστήμονες? δεν ξέρω…!
Καλό σου βράδυ, καλή εβδομάδα να έχουμε!
Φιλάκια πολλά! 😀 😀
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Έχεις δίκιο! Τελικά, ίσως αυτές οι «σκοτεινές» μας φάσεις να είναι εν τέλει και οι πιο γόνιμες. Αν δεν υπήρχαν κι αυτές ίσως δεν μπαίναμε ποτέ στη διαδικασία να υποβληθούμε σε μια ουσιαστική ενδοσκόπηση, να κάνουμε ένα διάλογο με τον εαυτό μας και να αντικρύσουμε κάποια πράγματα που αιωρούνται στο μυαλό μας και μας βασανίζουν, αλλά απωθούσαμε ως εκείνη τη στιγμή. Απλά, το κακό είναι πως όπως γίνεται με κάθε διαδικασία που κερδίζεις κάτι, έτσι κι εδώ απαιτείται παίδεμα. Και το παίδεμα της ψυχής-μυαλού έχει μια δόση παραπάνω δυσκολίας.
Καλή εβδομάδα!!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το αντέγραψες ….. από το μυαλό μου;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Από το συλλογικό ασυνείδητο…😳
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο