ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ: ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ

 Στην καρδιά του κέντρου, λίγα βήματα μόλις από το ελληνικό κοινοβούλιο, βρίσκεται, κατά την άποψή, μου ένας μικρός παράδεισος. Φυσικά αναφέρομαι στον Εθνικό Κήπο! Δεν ξέρω πόσοι από εσάς τον έχετε επισκεφτεί έστω μια φορά, αλλά αν δεν το έχετε κάνει ως σήμερα απλά πρέπει! Επίσης, σίγουρα μια φορά δεν αρκεί, 285 στρέμματα είναι αυτά! Τι να πρωτοδεί κανείς… Οι φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο κείμενο αυτό, τις απαθανάτισα με τα χεράκια μου. Γι’αυτό, πολλά από όσα περιγράφω ίσως δεν θα τα δείτε σε είκονα. Επίσης, επειδή πρόλαβα να γυρίσω μόνο τη μισή πλευρά του κήπου, όσα γράφω ίσως τον αδικήσουν. Οπότε, εσείς ξέρετε τι πρέπει να κάνετε: επισκεφτείτε τον!!!

 Από την είσοδο που βρίσκεται στην οδό Αμαλίας, συναντάμε ίσως την πιο χαρακτηριστική εικόνα του κήπου, ένας ανοιχτός χώρος με ψηλούς φοίνικες και στο κέντρο ένα ηλιακό ρολόι, πιθανόν το μοναδικό της Ελλάδας. Στην είσοδο υπάρχει χάρτης για να σας «κατευθύνει» ενώ πολύ συχνά θα βρίσκετε ξύλινες πινακίδες που θα αναγράφουν τι θα συναντήσετε αν ακολούθησετε το εκάστοτε μονοπάτι. Και κάπως έτσι αισθάνεσαι πως η φάση είναι: Welcome to Paradise!

Η είσοδος από Λ. Αμαλίας-Ηλιακό ρολόι

 Για αρχή επέλεξα το μονοπάτι που έγραφε Βοτανικό Μουσείο, έτσι λοιπόν όπως προχωρούσα ανάμεσα σε δένδρα και θάμνους, διαπίστωσα ότι σε πολλά από αυτά υπήρχε μια «ετικέτα» που σε πληροφορούσε για την ονομασία, το είδος-γένος του δένδρου καθώς και σε ποιές χώρες ευδοκιμεί. Ένα σας λέω: μέχρι και Ιαπωνικά δένδρα συνάντησα. Σίγουρα οι φυσιοδίφες θα λατρέψετε αυτή τη λεπτομέρεια. Κι όπως δρόμο έπαιρνα και δρόμο άφηνα, βρίσκω ένα χώρο με υπόστεγο που έχει καλυφθεί από φύλλα, γύρω-γύρω πράσινο, παγκάκια και στη μέση ένα μικρό βραχάκι-συντριβάνι. Όσοι αγαπάτε να διαβάζετε, σε αυτό το σημείο θα βρείτε τη Μέκκα σας! Αλήθεια λέω! Η φωτογραφία που παραθέτω δεν μπορεί να εκφράσει, την απίστευτη ατμόσφαιρα που χαρίζει ο χώρος. Απόλυτος ίσκιος, απόλυτη δροσιά, απόλυτη ησυχία με μοναδικό ήχο το νεράκι που αναβλύζει απο το συντριβανάκι.  

Παράδεισος για διάβασμα

Τελικά, έφθασα στο Βοτανικό Μουσείο, ένα όμορφο από αρχιτεκτονικής άποψης κτίριο, που δυστυχώς ήταν κλειστό, προς απογοήτευσή μου. Υποθέτω λόγω της ώρας, καθώς επισκέφτηκα το πάρκο απόγευμα. Ελπίζω να είναι αυτό δηλαδή, γιατί θα ήταν κρίμα να μην λειτουργεί γενικά. Γύρω από το όμορφο μουσείο υπήρχαν παγκάκια να ξαποστάσεις, ενώ ένας κύριος διάβαζε αμέριμνος την εφημερίδα του.

Βοτανικό Μουσείο Εθνικού Κήπου

 Προφανώς δεν πτοήθηκα από το ότι βρήκα το μουσείο κλειστό και συνέχισα τη βόλτα μου. Και κάπως έτσι βρήκα το μικρό ζωολογικό κήπο. Οκ μη φανταστείτε τίποτα υπερθεάματα… Πάπιες, παγώνια, τράγοι, παπαγαλάκια και νεροχελώνες συνάντησα κυρίως, αλλά τα πιτσιρίκια φαίνονταν πιο ενθουσιασμένα απ’οτι εγώ. Εκεί κοντά βρίσκονταν και δυο λίμνες με ένα όμορφο γεφυράκι να τα χωρίζει που σίγουρα αποτελεί όμορφο σημείο να ξαποστάσετε για λίγο. Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και το οτί στο χώρο βρίσκεται και παιδική βιβλιοθήκη για παιδιά έως 14 ετών, που σίγουρα θα αποτελέσει μια όμορφη επιλογή για να απασχοληθούν δημιουργικά τα μικρούλια της παρέας κι όσοι αισθάνονται μικρούληδες. Δυστυχώς, και η βιβλιοθήκη, που παρεμπιπτόντως έμοιαζε με το σπιτάκι των 7 νάνων, ήταν επίσης κλειστή. Κάπου εκεί επειδή ο ήλιος πλησίαζε στη δύση και το πάρκο θα έκλεινε τις πόρτες του, αποφάσισα να ακολουθήσω το μονοπάτι προς την έξοδο.

Ισπανικό Αναβρυτήριο

 Είτε θέλετε να ξεφύγετε για λίγο από τη βοή της πόλης, είτε να διαβάσετε ήρεμα το βιβλίο σας, ακόμα κι αν θέλετε να κάνετε το jogging σας μες τη φύση, ο Εθνικός Κήπος αποτελεί άριστη επιλογή. Είναι από τις ελάχιστες δημόσιες ιδιοκτησίες που δεν εμφανίζουν εικόνα εγκατάλειψης (βλ. Παλιό Αεροδρόμιο στο Ελληνικό) και πραγματικά έχουν γίνει φιλότιμες προσπάθειες να διατηρηθεί. Μοναδικό αρνητικό συναίσθημα που μου προξένησε αυτή η βόλτα; Όταν πλησίαζα την έξοδο άκουσα πάλι το θόρυβο της κίνησης και αισθάνθηκα σαν έκπτωτος άγγελος που τον έδιωξαν από τον Παράδεισο. Κλείνοντας, ο Henry Miller είχε γράψει για τον Εθνικό Κήπο μια φράση που τα συνοψίζει όλα:

«Το πάρκο παραμένει στην μνήμη μου όσο κανένα άλλο πάρκο που έχω επισκεφτεί στη ζωή μου. Η πεμπτουσία ενός πάρκου είναι όπως όταν κάποιος κοιτά ένα πίνακα ή ονειρεύεται, να βρίσκεται σε έναν τόπο που όμως δεν μπορεί ποτέ να πάει.»