OSCAR WILDE: Ο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αγαπώ τον Oscar Wilde! Λατρεύω το λυρισμό που υπάρχει στα γραφόμενά του. Όταν τον διαβάζω μου έρχονται στο νου εικόνες ποτισμένες με μαγικά χρώματα, κήποι με πανέμορφα λουλούδια, άνθρωποι με πάθη και γεμίζω συναίσθημα, πολύ συναίσθημα! Ένα βιβλίο που σου προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσεις είτε είσαι 8 είτε 108 είναι το «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας κι άλλες ιστορίες», που περιλαβάνει 5 συνολικά μικρές ιστορίες του. Εκτός από την ομώνυμη, οι άλλες ιστορίες είναι:

• Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο

• Ο εγωιστής γίγαντας

• Ο αφοσιωμένος φίλος

• Η σπουδαία ρουκέτα

Αυτή που ξεχώρισα και μου γέννησε πολύ έντονα συναισθήματα ήταν «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο». Ίσως αρκετοί να ξέρετε ήδη την ιστορία:

Ένας νεαρός φοιτητής ζητά από την κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος να τον συνοδέψει σε ένα χορό. Εκείνη του αποκρίνεται πως θα δεχθεί μόνο αν της προσφέρει ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Όμως,  μες την παγωνιά του χειμώνα η φύση είναι νεκρή  κι έτσι το αγόρι εκφράζει τον καημό του για τη χαμένη ευκαιρία δυνατά. Ένα μικρό αηδονάκι ακούει το παραπόνο του και θέλοντας να τον βοηθήσει αρχίζει να ψάχνει για ένα όμορφο κατακόκκινο ρόδο. Μια τριανταφυλλιά που την έχει τσακίσει ο χειμώνας δέχεται να του δώσει αυτό που ζητά. Υπάρχει όμως ένα βαρύ αντίτιμο. Για να ανθίσει το κόκκινο τριαντάφυλλο θα πρέπει το αηδόνι να κάτσει πάνω στα αγκάθια της, κι ενώ κελαηδά ταυτόχρονα να τα μπήγει μέσα στην καρδιά του μέχρι το αίμα του να κυλήσει στις δικές της «φλέβες». Το αηδόνι δέχεται, κι όταν πια πέφτει νεκρό έχει ανθίσει ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο βαμμένο από το αίμα της καρδιάς του. Ο φοιτητής όταν αντικρίζει το τριαντάφυλλο πάει μεμιάς περιχαρής να το προσφέρει στην αγαπημένη του. Όμως αλίμονο! Εκείνη αποφάσισε ότι θα πάει στο χορό με άλλον που της χάρισε κοσμήματα αντί για ένα ταπεινό λουλούδι. Ο νεαρός οργισμένος με την αχαριστία της πετά το τριαντάφυλλο στα λασπόνερα κι απογοητευμένος επιστρέφει στη μελέτη του.

Η ιστορία σχεδόν ανατριχιαστική όταν περιγράφει τη θυσία του αηδονιού και το αντίκρισμα που (δεν) είχε δεν μπορεί παρά να σε συγκινήσει!

Και όταν η Σελήνη έλαμψε στους ουρανούς η Αηδόνα πέταξε στην Τριανταφυλλιά, και έβαλε το στήθος της πάνω στο αγκάθι. Όλο το βράδυ τραγουδούσε με το στήθος της πάνω στο αγκάθι, και η ψυχρή κρυστάλλινη Σελήνη έσκυψε και αφουγκράστηκε. Όλη νύχτα τραγουδούσε, και το αγκάθι έμπαινε όλο και βαθύτερα στο στήθος της, και το αίμα της ζωής της άδειαζε από μέσα της. Τραγούδησε πρώτα για τη γέννηση της αγάπης στην καρδιά ενός αγοριού και ενός κοριτσιού. Και στο πιο ψηλό κλαδάκι της Τριανταφυλλιάς άνθισε ένα θαυμάσιο τριαντάφυλλο, πέταλο με το πέταλο, τραγούδι με το τραγούδι. Ωχρό ήταν, στην αρχή, όπως η καταχνιά που κρέμεται πάνω από το ποτάμι – ωχρό σαν τα πόδια τού πρωινού, και ασημένιο σαν τα φτερά της αυγής. Σαν τη σκιά ενός τριαντάφυλλού σε καθρέφτη από ασήμι, σαν τη σκιά ενός τριαντάφυλλού σε λίμνη νερού, έτσι ήταν το τριαντάφυλλο που άνθισε στο ψηλότερο κλαδάκι του Δένδρου. Μα το Δένδρο φώναξε στην Αηδόνα να πιέσει περισσότερο πάνω στο αγκάθι. «Πίεσε περισσότερο, μικρή Αηδόνα», φώναξε το Δένδρο, «αλλιώς η Μέρα θα ‘ρθει πριν να τελειώσει το τριαντάφυλλο.» Έτσι η Αηδόνα πίεσε περισσότερο πάνω στο αγκάθι, και ολοένα και δυνατότερο έγινε το τραγούδι της, καθώς τραγούδαγε για τη γέννηση του πάθους στην ψυχή ενός άνδρα και μίας κόρης. Και μία απαλή απόχρωση από ροζ ήρθε στα φύλλα του τριαντάφυλλου, σαν το αναψοκοκκίνισμα στο πρόσωπο του γαμπρού όταν φιλά τα χείλη της νύφης. Αλλά το αγκάθι δεν είχε ακόμα φτάσει στην καρδιά της, κι έτσι η καρδιά του τριαντάφυλλου παρέμενε λευκή, καθώς μόνο το αίμα της καρδιάς ενός Αηδονιού μπορεί να κοκκινίσει την καρδιά ενός ρόδου. Και το Δένδρο φώναξε στην Αηδόνα να πιέσει περισσότερο πάνω στο αγκάθι. «Πίεσε περισσότερο, μικρή Αηδόνα», φώναξε το Δένδρο, «αλλιώς η Μέρα θα ‘ρθει πριν να τελειώσει το τριαντάφυλλο.» Έτσι η Αηδόνα πίεσε περισσότερο πάνω στο αγκάθι, και το αγκάθι άγγιξε την καρδιά της, και μία άγρια σουβλιά πόνου τη διαπέρασε. Πικρός, πικρός ήταν ο πόνος, και όλο και πιο ξέφρενο γινόταν το τραγούδι της, καθώς τραγουδούσε για τον Έρωτα που τελειοποιείται με το Θάνατο, για τον Έρωτα που δεν πεθαίνει στο μνήμα.

Στη ζωή, λοιπόν, πάντα κάπου υπάρχει αληθινή κι ανιδιοτελής αγάπη σε αντίθεση με την επικρατούσα απληστία κι αχαριστία. Όμως εγκλωβισμένοι μες τον μικρόκοσμό μας, στον οποίον μας έχει περιορίσει ο εγωσιμός, τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να δούμε καθαρά μικρές ή μεγάλες θυσίες που γίνονται. Αυτοθυσίες που προέρχονται από άτομα που δεν έχουμε ικανά ότι μπορεί να δράσουν ηρωικά για χάρη της αγάπης. Κι έτσι το συναίσθημα νεκρώνεται κι επιστρέφουμε στην ασφάλεια της άτεγκτης λογικής. Σε μια δεύτερη ανάγνωση ενδιαφέρον παρουσιάζει η φιλοσοφική προσέγγιση του Έρωτα κι εγγύτητά του με το Θάνατο. Ο Έρωτας είναι η κατάφαση για ζωή, να βουτήξεις μέσα σε αυτή κι ο Θάνατος είναι το αντίθετο. Κι όποιος είναι βαθιά ερωτευμένος ξέρει ότι η Αγάπη τη μια στιγμή μπορεί να σε εκτινάξει στα αστέρια και την άλλη να σε ρίξει στα τάρταρα, είναι δηλαδή ένας ζωντανός νεκρός. Στην ανθρώπινη ύπαρξη ο Έρωτας είναι το Α κι ο Θάνατος το Ω. Δυο έννοιες που συμπλέουν, λοιπόν. Και συμπλέουν και στην παγκόσμια λογοτεχνία από το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα ως το Βέρθερο. Αλλά, μάλλον εδώ ανοίγει μια άλλη μεγάλη συζήτηση…