Η «ΛΟΥΛΑ» ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ

Πάνω στη «Λούλα» έπεσα εντελώς τυχαία. Κάτι ότι είχα πολύ καιρό να διαβάσω βιβλίο Έλληνα συγγραφέα, κάτι ότι οσφραινόμουν πως το βιβλίο  αυτό είναι αλλόκοτο, γύρισα τελικά μαζί της στο σπίτι.

Από την αρχή του βιβλίου, από την πρώτη σελίδα βασικά, γνωρίζουμε ότι η ηρωίδα θα εξαφανιστεί. Τι οδήγησε όμως στην εξαφάνισή της; Η «Λούλα» μου συστήθηκε αμέσως χωρίς πολλές ντροπές: <<Εικοσάχρονη φοιτήτρια Φιλοσοφικής, αρκετά όμορφη. Ζω στα Εξάρχεια με τη συγκάτοικό μου, Εύη, η οποία είναι αρκετά σεξουαλικά απελευθερωμένη σε αντίθεση με εμένα. Κι εγώ; Εγώ, δεν έχω μπορέσει ποτέ να έρθω σε οργασμό!>>. Κι εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα… Δε θα πω άλλα για την πλοκή, καθώς η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να καταστρέψει ανεπανόρθωτα το σασπένς του βιβλίου. Κάτι που κακώς κάνει το οπισθόφυλλο του βιβλίου, αποκαλύπτει έστω και λακωνικά πολύ περισσότερα από όσα θα έπρεπε.

Η «Λούλα» μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα. Το βιβλίο αποτελείται, ουσιαστικά, από 3 μέρη. Ξεκινά σαν πορνογράφημα, καλογραμμένο ναι μεν, αλλά περιείχε τόσο πολύ σεξ που με έκανε σε σημεία του να δυσανασχετώ. Συνεχίζει σαν ιστορία τρόμου! Λαβκραφτική ατμόσφαιρα και περιγραφές που κάνουν τον αναγνώστη να αισθάνεται πως παρακολουθεί ένα διονυσιακό όργιο, μια δαιμονική μέθεξη. Ό,τι περιγράφεται είναι ωμό και ρεαλιστικό. Νατουραλιστικό θα το χαρακτήριζα καλύτερα! Αναφορές στην Ελλάδα των 90’s (το βιβλίο πρωτοκυκλόφορησε το 1997) μια περίοδο όπου η χώρα ζούσε μες τη μεγάλη φούσκα της, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως η ανοργασμία της Λούλας ενδεχομένως θέλει να υποδηλώσει κάτι πιο βαθύ. Η «Λούλα» δεν είναι αυτό που φαίνεται! Και φθάνουμε στο 3ο μέρος. Ω! Το εξαιρετικό 3ο μέρος! Έρχεται για να τινάξει τα πάντα στον αέρα και να τα ξαναχτίσει με μαεστρία. Έρχεται για να πεις: <<Χαλάλι όλες οι φορές που δυσανασχέτησα με αυτό το βιβλίο! Μόνο και μόνο για αυτό το ταξίδι στο λαβύρινθο ενός μυαλού, αξίζει!>>. Χωρίς το τρίτο μέρος, η Λούλα θα ήταν ένα βιβλίο που απλά θα καταχώνιαζα στη βιβλιοθήκη μου και ίσως δεν ανέσυρα ποτέ ξανά. Τώρα, τολμώ μέχρι και να το προτείνω, με κάθε επιφύλαξη βέβαια!

Το βιβλίο παντρεύει πολλά είδη, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, πορνογράφημα, ιστορία τρόμου, αστυνομικό, ψυχογράφημα. Όμως το αποτέλεσμα δεν είναι ένα κακόγουστο patchwork, κάθε άλλο! Μόνο και μόνο γι’αυτό παραδέχομαι τον Ραπτόπουλο. Ναι, με τη «Λούλα» αναφώνησα αρκετές φορές, <<Φθάνει, εδώ έπρεπε να μπει ένα φρένο>> ή <<Οκ, οι παρενέργειες της μαριχουάνας στις κενώσεις της Λούλας προσβάλλουν την αισθητική μου>>, παρολαυτά στο τέλος δεν μου άφησε κακή γεύση. Σαν να έπρεπε να τα έχω διαβάσει όλα αυτά! Αλλιώς, η Λούλα δε θα είχε αποκαλυφθεί πλήρως. Η «Λούλα» δε «γεννήθηκε» για να μας είναι απόλυτα αρεστή, αλλά για να μας πει την αλήθεια της. Την αλήθεια μιας ολόκληρης γενιάς που αν και εν δυνάμει οργασμική, η επίπλαστη πραγματικότητα στην οποία έχει παγιδευτεί, με την «εικόνα» και το «χρήμα» να κρατούν τα σκήπτρα, δεν της επιτρέπει ποτέ να βιώσει την ηδονή. Έτσι, περιφέρεται άσκοπα ψάχνοντας φθηνά υποκατάστατα σ’ένα βασίλειο νεκροζώντανων και προσφέρει τελικά τον εαυτό της βορά σε καθετί που υπόσχεται ότι θα της χαρίσει την απόλυτη ευχαρίστηση.

Όπως έχει γράψει κι ο ίδιος ο συγγραφέας για το έργο του:

Οι κοινωνικές σχέσεις φαίνεται να έχουν καταστραφεί στην εποχή μας και οι περιχαρακωμένοι στο αυτιστικό τους σύμπαν άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους μόνο ως καταναλωτές. Είτε εικόνων και πληροφοριών που τους παρέχουν τα media, είτε προϊόντων τα καταναλώνουν με βάση την πλύση εγκεφάλου που τους έχει γίνει από την άμεση ή έμμεση διαφήμιση. Κάθε άλλη κοινωνική σχέση είναι αυταπάτη ή παραίσθηση, και έξω από την καταναλωτική μας διάσταση είμαστε μόνοι, εμείς και τα ένστικτά μας – αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη Λούλα.

Συμπέρασμα; Η Λούλα αξίζει να διαβαστεί! Δε θα καταγοητευθούν όλοι, αυτό είναι το μόνο βέβαιο, άλλα όλοι θα καταλάβουν ,σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, πόσο αληθινή είναι!

Η «Λούλα» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη και μετρά 508 σελίδες.